Hoewel Afton Wolfe al meerdere decennia in de muziek actief is en actief was in bands als Red Velvet Couch, Dollar Book Floyd en The Relief Effort, waar u, net als ik, ook nooit van gehoord heeft, duurde het tot anderhalf jaar geleden voor hij onder eigen naam debuteerde met “Petronius’ Last Meal”. Ook die hebben we hier nooit gehoord, zodat deze “Kings for Sale” werkelijk het allereerste is, dat we van de man te horen kregen.

Wolfe heeft er een bepaald hobbelig parcours op zitten: hij is gepokt en gemazeld in Mississippi, want geboren in McComb, opgegroeid in Meridian, Hattiesburg en Greenville. Dat zijn allemaal plaatsjes waar het DNA van de Mississippi zo al niet in de lucht hangt, dan toch minstens letterlijk in het drinkwater zit. Dat betekent, vertaald naar de muziek, dat hij de grenzen van de genres geregeld overschrijdt en dat een Tom Waits-achtige piano ballad als “Fault Lines” afgewisseld wordt met een Deltablues als “Dirty Girl” of een avant-garde country nummer als “Carpenter.

Als je deze CD voor de zoveelste keer beluistert, kom je automatisch bij New Orleans uit: ook die stad staat muzikaal open voor ongeveer alles wat “muziek” genoemd mag worden en je kunt je, als je er ooit geweest bent, levendig de reële scenes voo de geest halen, die passen bij de negen songs van deze plaat.
Waar je in het begin wat moeite zou kunnen hebben met de bijzondere manier van zingen van Wolfe, ergens tussen Waits en “onze” Arno in, snap je al snel dat dit gewoon de signatuur van de man is: een rauwe, diepgewortelde en recht uit hart komende manier van zingen, waar jazz, blues, gospel en country elkaar ontmoeten.

In een productie van Oz Frit -die werkte ook met Bill Laswell, The Ramones, Bob Marley en….Tom Waits- en met mensen als Cary Hudson (van Blue Mountain) en Daniel Seymour (bekend van bij wijlen David Olney) in de begeleidingsband, levert Afton Wolfe een bij wijlen wat theatraal aandoende plaat af, die met elke keer dat je ze draait, een ander laagje openbaart en keer op keer interessanter begint te klinken. Zes van de negen songs zijn eigen werk van Wolfe, die zijn covers haalde bij B.W. Goodwin Jr. (“Cemetery Blues”), de fantastische Mike West van Truckstop Honeymoon (Mrs. Ernst’s Piano), en de mij onbekende E.H. Puckett, waar de hierboven al vermelde “Fault Lines” geleend werd.

Dit is muziek voor een zaterdagse vooravond: de werkweek zit er op, maar om naar de kroeg te gaan, is het nog een beetje te vroeg, maar het indrinken is alvast begonnen. Los Lobos” “Kiko” en Waits’ “Frank’s Wild Years” zijn al de revue gepasseerd…wel, dàt is het tijdstip waarop je deze heerlijke plaat van Afton Wolfe moet gaan draaien en, al is deze CD gemaakt in Nashville, meer “New Orleans” gaat u uw muziek de komende tijd niet geserveerd krijgen.

(Dani Heyvaert)